sábado, 11 de febrero de 2012

Lua branca...

Lua branca feiticeira, ti que pol-a veira

do mundo arredor, alumeas, chospeteira,

as carrapucheiras, do meu meigo amor.

Cando m'alcontres na eira, ou na carballeira,

pedindo un favor, iraste, lua, lixeira,

pois d'esa maneira e moito mellor.

Canto a Lúa. A Lenda de Montelongo

Manuel Rey Posse e Xoán Buhigas Olavarrieta

Non quero deixar de escribir estas verbas que nacen dos meus dedos, os mesmos cos que hai uns días establecín o derradeiro contacto coa miña nai.

Ela, cando xa non tiña verbas, cantaba baixiño e até bailaba coas músicas do seu pai, Manolo Rey Posse, e apretaba as mans ao escoitar ai Sálvora ai San Vicente. Porque quizais, dentro de nós queda impreso o que fomos na máis fonda sustancia das nosas neuronas.

A nena orfa de nai, que foi meniña do seu pai e da súa irmá Lola, á quen mamá Severina daba unha codia de pan cando tiña fame, e que comeu mazás nos tempos da posguerra, da que non falaba nunca. Esta nena bonita de ollos grandes que coñeceu na praza do Obelisco a Carlos Comendador, regalou nos seus últimos días miradas doces a quen quixo recollelas.

Hoxe quero deixar constancia do noso fondo agradecemento a Isidoro López Díaz e a súa dona, Graciela, pola súa inmensa bondade. Ela alegrou as conversas do meu pai e ofreceu a súa infinita paciencia ao cerebro doente da miña nai, namentres a súa estaba a máis de mil kilómetros, no Uruguay. E qué dicir de Isidoro, quen cullerada a cullerada, aloumiño a aloumiño, achegou o seu cariño á miña nai neste último ano.

Tamén temos verbas de gratitude para Chus, Marioli, Paqui... e para todo o equipo da residencia Valle-Inclán, pola súa profesionalidade e pola grandeza da humanidade no seu trato, así como para o equipo de soporte de Cuidados Paliativos do Hospital do Salnés.

As nosas derradeiras verbas son para agradecer todas as vosas amostras de agarimo nestes días.

Era martes noite.

A inmensa lua branca chegou.

E foise, lixeira...






A música que gustaríalle escoitar, sobre todo o segundo tempo.

3 comentarios:

Manolo de Turoqua dijo...

Unha forte aperta Bea.
Estas verbas amosan un profundo amor, un sincero agradecemento e unha enorme sensibilidade.
Bicos.

Archeoten. dijo...

Uma Aperta muito forte Beinha, animo e sinto-cho muito, dos que nos deixam ao final quedam os bons momento que com eles passamos e todo e que deixarom deles mesmos nas nossas vidas, fixes-tes me recordar ao meu avo, que para mim foi coma um pai, e agora depois de tantos anos passada a magoa quando penso nele so podo pensar nesses intres e anacos que deixou em mim para sempre, e daquela nom podo evitar sorrir recordando-me dele...outra aperta e mil bicotes Bea

Cristina dijo...

qué bonito. Lo leo tarde pero es igualmente emocionante. Un beso